برف آب شد.

دلم را مرهمی جز غم ندارم

در این غم مرهمی من کم ندارم

بیا بنشین کنارم باز با هم

که با هم باز من نم کم ندارم

مرد باران

کسره

شبیه کفش ها خسته ام، حالا چه فرقی می کندخاک زیر پا گل باشد؟

نمیفهمم

نمیفهمم.

نیست؟

خیلی می گذرد و کسی شعرهای او را جایی نمیخواند، بگذار دیگران نبینند.

جاده ها

کمتر کسی جنس خستگی جاده ها را فهمید، حتی خود من.

جاده هایی که از آن ها همه بهم می رسند اما جاده ها همچنان ادامه دارند و بی هیچ حرفی ناگهان تمام می شوند.