ناراحتی

فکرکن!

کسی که می­بایست راس ساعت 10 به ایستگاه قطاری می­رسید، یک دقیقه دیر می­کند! قطاری که فاصله­ی 12 ساله­ی بین او و خانواده­اش را کم می­کرد رفته است. حالا چه فرقی می کند یادش بیافتد گل سینه­ای را که برای مادرش خریده بود نیاورده است؟

 

 

(حیرتی)

یادم هست روزهایی ...

یادم هست، روزهایی را که بی بهانه زیر باران دقیقه ها و ساعت ها قدم میزدم، بدون هیچ تعلقی که حواسم را پرت کند، نه گوشی و نه کاغذ و نه پول و نه هیچ بی هیچ بهانه ای قدم میزدم باران را و در جیب هایم پر بود از عطر باران حالا کمی خسته ام، صدای باران هم مرا به وجد نمی آورد، نه ناراحتی دیگر به سراغم می آید و نه این ناراحتی به راحتی تبدیل میشود، گاهی اگر سقف آسمانت را پوشانده باشند و تو هرچقدر از زیر چترت کنارتر بروی باران که سهل است، هوا هم نمیرسد به مشامت تا شاید مرهمی باشد بر خاطرات از دست رفته ای که نبوده اند و نخواهند بود، مرثیه ایست باران بر پیکر های سوخته ... حرف زیاد است و حوصله ای نداشته، که هیچگاه برای حرف زدن نایستاد ... مانند باران سقوط کرد و گذشت و این کم شدن حروف مجاز مرا به این فکر وا میدارد که این منم؟ دارم مینویسم؟ خدا به خیر کند ...

 

 

(حیرتی)

شروع

باید اینگونه شروع کرد:

تمام!

و دوباره از نو

دانه ای باید کاشت اندر دل خاک

آسمان باید بود

نرم و آهسته گریست

گاهی از روی نیاز

نعره ای باید زد

برق نوری شاید، چشم زیبای کسی باید دید

باید از نو

رد شد از سرآغاز حیات

و به فردا امید

که به فردا هایش و اگر هم که نشد روز بعدی هم هست

سبز باید شد از این خاک و دوباره رویید

تابش نور چنان رقص نمایان بکند

و تو از این تجلیل به تمنای بهار فرصتی خواهی داشت

رشد باید داد خود را، ریشه ای در دل خاک

تا که بعد ها نوبت به تن و ساقه و برگی برسد

تا غذایی باشد تا که اوجی آید

سیر باید شد از این قصه ی مردان بلند

و دلی را نذر پر و بالی باید

چه کسی می داند

و

سر آخر شاید میوه ای باید داد ...

(حیرتی)