this time

گاهی اوقات به این فکر میکنم که چقدر میتونم تحمل داشته باشم

که چی؟

که هم دلم از غم نترکه،

هم از خوش حالی ..

 

گوشیم امروز از دستم رفت، :/ رفت .. هعععی

From one place to the next

از یک جایی به بعد باید بنشینی و به پشت سرت خیره بشوی که چند نفر را از دست داده ای؟ چقدر آسیب دیده ای؟ چند نفر برایت مانده است؟ چقدر تاب تحمل داری؟ باید نشست و خیره به پشت سر نگاه کرد و برای تک تک آن هایی که رفتند و تک تک آن هایی که هستند و برای رهایی کسانی که خواهند آمد تمام ذره ذره ات را برای هدفت خرج کنی، یعنی برای هرچه بیشتر نزدیک تر شدن به هدف ات خودت را ذوب کنی و بشوی هدفت تا خودت را فراموش کنی نه اینکه نباشی نه! همان خود لعنتی که گاهی جلوی دستان آدمی را می گیرد و نمیگذارد تکان بخورد آن را می گویم. آن وقت است که شاید بتوانی بگویی در مسیری قدم گذاشته ام، مگر نه این است که هر رفتنی رسیدن نیست؟ پس رفتن بدون رسیدن نرفتن است و چقدر تلخ است وقتی وسط راه بفهمی که اصلا نیامده ای، اما چه می شود کرد باید رفت و آماده شد برای قدم گذاشتنی که عین رسیدن است پس در این صورت رفتن همانند رسیدن است و فرقی نمیکند چند قدم و یا چندین فرسنگ راه را پیموده ای، آری از یک جایی به بعد باید بنشینی و به پشت سرت خیره بشوی ..




/عابد کیاحیرتی/

خوابم؟

خواب رفته است،

خوابم را می گویم،

هیس!

ممکن است بیدار بشود.
آن وقت من باید بروم بخوابم.

جاده ها

کمتر کسی جنس خستگی جاده ها را فهمید، حتی خود من.

جاده هایی که از آن ها همه بهم می رسند اما جاده ها همچنان ادامه دارند و بی هیچ حرفی ناگهان تمام می شوند.

رفتن

وسایلم را جمع کردم، چکسی فکر می کرد امروز از آنجا هم بروم؟ امروز چه روزی است؟ یادم آمد هر آمدنی رفتنی دارد.

آسمان را نگاه کن

باران که می بارد، می بارم، حال و هوای نوشتن دارم .

قدم

قدم زده ام، شهر را در جست و جوی تو ...

(حیرتی)

پنجره

پنجره را باز میکنم، ابر داخل می آید و خیس می شوم

 

 

(حیرتی)